já semsagt ég er engill. það er gott að vita.
sem minnir mig á það... ég datt óvart inní lokaþátt syrpunnar angels in america (minnir mig að hún heiti), í gær. hef reyndar ekkert horft áður en datt eins og ég segi í þennan þátt. svaka frægir leikarar og greinilega ekkert sparað til. fengu ef ég skildi rétt einhvern slatta af verðlaunum og dótaríi og slógu í gegn.
get þó ekki annað sagt en að mér hafi þótt endirinn frekar ræpukenndur. sérstaklega þegar einhver gaur sem var semsagt hommi sem klifraði upp logandi stiga uppí einhverskonar himnaríki var að halda ræðu yfir nokkrum yfirmönnum í efra um að hann vildi fá að lifa. hann þruglaði eitthvað um að þó svo að lífið væri erfitt og hann væri veikur og mannveran þjáist voða mikið, vildi hann samt fá að lifa. það væri nóg fyrir mannkynið að eiga von, þá væri allt í lagi. svo talaði hann um að fólkið sem ætti engan mat, sæi fjölskyldurnar sínar veslast upp eða þyrfti að plokka flugur úr augum barna sinna vildi samt lifa, því þrátt fyrir allt eigum við von. hörmungar og vesöld eru ekki eins slæmar og englarnir héldu vegna þess að lífið er dásamlegur hlutur. já og svo reyndu þeir meira að segja að pota inn kommenti um að ísrael ætti rétt á landi sínu en að þeir ættu nú samt að vera góðir og leyfa palestínumönnum að búa í friði á gaza svæðinu. dýptin allsráðandi.
waca waca jara jara blebbedí blebb.
og hér koma bandaríkjafordómar míns eigins í ljós.
yfirlæti, heilaþvottur og kjaftæði.
allir eru jafnir fyrir guði og samkennd mannkynsins kemur fram þegar við horfum í augu hins saklausa barns og sjáum vonina og tilganginn með lífinu og birtan í kring er svo mjúk og tónlistin undir er svo fögur að það er ekki hægt annað en tárast.
endemis þvaður.

ekki það að ég þekki hreint ágætis fólk frá bandaríkjunum, en það breytir ekki því að ég er haldin fordómum.
áhugasömum vil ég benda á bókina ,,why do people hate america". hún fæst líklegast á amazon.
hananú.

You're like an angel. As everyone knows, angels
dwell in heaven. They were desribed as shining
ones wearing white and the idea that they have
wings is believed as well. Guardian angels are
the ones that many people think are dead loved
ones who try to protect the living friends or
family they have on Earth. They usually had
blonde hair and maybe brown with flawless
appearance and sweet dispositions. They were
cheerful, hopefull, selfless, loving, and kind.
Angels are the one mystical creature that a
majority of people truly believe in. Encounters
with angels are poping up all over the world
and reassuring people's beliefs in angels.
(please rate)


What Mystical Creature Are You? (Pictures)
brought to you by Quizilla

hananú. ennþá er ég fagurbrún á leggjunum. það er gleðilegt þegar ég girði niður um mig og sest á kamarinn að þurfa ekki alltaf að horfa uppá þessi hvítu læri. þessa dagana blasa við mér hraustleg og brúnleit læri. svei mér þá ef það er ekki bara skemmtilegra að fara á klósettið eftir brúnkukrems-insidenntið.

nema hvað.
ég er ekki enn búin að fá svör við því hvort íbúðin sem mig langar í sé mín. á morgun segir sá lati og líka fasteignasalinn. ætli hann sé latur? myndi hann vatnið smakka væri hann þyrstur? og þó?

ég er stolt fram til klukkan 13:55.
ég hef verið stolt frá því kl. 10:50.
nú lifi ég sko eftir stundaskrá með frímínútnakerfi og öllu. til nánari útskýringar lauk tímanum með fyrri hópnum mínum kl. tímíndurí ellefu og eftir þann tíma var ég stolt. sú sem hvíslaði alltaf er farin að tala svo heyrist, sá bogni leit upp og allir gerðu sitt besta og komu bara ansi hreint assgoti vel útúr því. ég gæti alveg verið hógvær og haldið því fram að þau séu að aðlagast og þá eigi þau sjálfkrafa auðveldara með að tjá sig fyrir framan hvert annað...en nei. ég tek allt hrós til mín. ég á þau, ég píndi þau og ég skal svo sannarlega fá að hirða kreditið fyrir framfarir. það er ég sem er að gera þau góð, ég er leikbrúðumeistarinn, ég kreisti karakterana útúr þöglu lokuðu skeljunum, það var ég ég ég !.....

kl. 13:55 hefst tíminn hjá seinni hópnum. hann er önnur ella. mun flóknari týpur þar á ferð og aukinn höfuðverkur kennarans.
spurning hvort ég fari stolt heim eftir vinnudaginn eða hvort ég verði enn einu sinni að sætta mig við að þau hafi ennþá yfirhöndina. munu þau leggja sig fram? verða einhverjar breytingar sjáanlegar? örlítil þróun í rétta átt?
ef ekki, nú þá er það að sjálfsögðu eingöngu þeim sjálfum að kenna fyrir að taka ekki mark á mér, fylgja ekki leiðsögn og gefa ekkert af sér.
ef glittir í smá karakter á bakvið kúlið þá er það mitt mitt og aðeins mitt. þá verð ég stolt. stolt af sjálfri mér og stolt af þeim. en meira samt af mér...

tengdaforeldrarnir farnir og heimilið að síga aftur í sitt gamla far. ég hef ekki enn heyrt neinn kvarta yfir því. það var fínt að fá þau í heimsókn en heimsóknir verða alltaf að taka enda. annars hættir að vera gaman.

nema hvað. í gærkvöldi fór ég í bað, aldrei þessu vant. þegar ég kom uppúr langaði mig að vera voða pen og fín, aldrei þessu vant, og bar krem á fæturna á mér. kremið smurði ég hátt og lágt frá rist og upp undir bikinílínuna. svo núði ég afganginum á hendurnar á mér.
ég ber ekkert krem á restina af mér því ég er svo mjúk, en ég skellti líka smá ólívukremi í andlitið. sem betur fer. (sem betur ferið skýrist eftir augnablik).

svo skoppaði mín tindilfætt og hrein og mjúk inn í svefnherbergi, skellti sér í ljósbláa stuttermabolinn sem á stendur ,,no te metas con mi cucu", nærbuxur á sinn stað og skreið að lokum undir sæng og las nokkrar síður í agötu kristí áður en svefn hinna réttlátu náði yfirhöndinni.

í morgun um kl. 7:15 hringdi vekjarinn í símanum. eftir snús í uþb korter dröslaðist sú mjúka á fætur og rölti inn á bað.
þegar ég lyfti upp cucu bolnum og gerði mig tilbúna til að fara í fötin sá ég hvað hafði gerst.

ég bar á mig brúnkukrem.

hver í andskotanum smyglaði brúnkukremi í baðherbergisskápinn minn?!

ég fer ekki í sund næstu vikur...

ég sakna gula heftarans míns.
spurning um að kíkja á skrifstofuna og gá hvort ég geti sannfært einhvern um að leyfa mér að eiga hann. annars er mér sagt hér að ég fái styrk til að kaupa penna og svoleiðislagað, sem gæti falið í sér heftara, en það er einhvernvegin ekki það sama. það var eitthvað sérstakt á milli okkar, einhverskonar samband sem myndaðist þegar við í sameiningu heftuðum saman skilagreinar og fylgiskjöl í hundraðatali. ekkert skrýtið að tilfinningabönd myndist við svo nána samvinnu.
en kannski er kominn tími til að horfa fram á veginn og sleppa því sem áður var. hver veit nema heftarinn minn sé kominn í samband við aðra manneskju sem leyfir honum að halda áfram að festa saman skilagreinar og fylgiskjöl. það mun ég ekki geta veitt honum hérna, enda fátt um skilagreinar og enn færri eru fylgiskjölin.
það gæti verið honum fyrir bestu að fá að búa áfram á gamla skrifborðinu mínu innanum tölvuna sem hann þekkir svo vel, pennana sem hafa verið þarna jafn lengi og hann og gatarann sem gerir stundum bara eitt gat og fékk þá mig og alla litlu íbúa skrifborðsins til að hlægja dátt innra með okkur.
ætli það væri ekki best að leyfa honum að halda áfram störfum sínum án mín, ég held mig þá bara í fjarska til þess að hann geti horft fram á veginn án mín og án þjáningar. það getur verið erfitt að flytja og skipta um starf á sama tíma og ég vil ekki hafa slíkt á samviskunni. það er erfitt að segja til um hversu mikið litlir gulir heftarar geta þolað. þeir þola amk ekki mjög mörg hefti í einu, hvað þá með breytingar?

nú hef ég komist að niðurstöðu. ég ætla að leyfa honum að halda sínu striki og smám saman mun ég komast yfir söknuðinn. kannski kaupi ég mér jafnvel nýjan heftara.
það verður samt aldrei eins og ég mun aldre gleyma hinum gamla. ég mun minnast hans í bænum mínum þar sem ég mun óska honum farsældar og hamingjusamrar framtíðar í höndum næstu skilagreinaumsjónarmanneskju.

adios, au revoir, auf wiederschen, arrivaderchi, good bye, farvel, hej, chiao og bless
sniff

andskotans djöfulsins helvítis djöfulsins andskotans asni kúkur fáviti piss.
ég var búin að skrifa þessa líka löngu og fínu og skemmtilegu færslu (þó ég segi sjálf frá) og ýtti svo bara á post og þá kom eitthvað error drasl og nú finn ég hana ekki aftur. hugleiðingar mínar hafa verið útmáðar, gerðar að engu og eyðilagðar á augnabliki. ég sem var svo stolt og ánægð færslumóðir. helvítis djöfulsins andskotans helvítis drasl. ég er svo fúl að mér dettur ekki einu sinni fjölbreyttara blót í hug. skítur og fáviti. hálftími af degi mínum til einskis. ekkert stendur eftir til minningar um tilveru pistilsins nema gagnslaus reiði ungrar konu í leðursófa.
ég er ekki að öskra upphátt og ég er með gersamlega hlutlausan svip á andlitinu. fólk sem sæi mig núna myndi aldrei geta ímyndað sér hversu brjáluð ég er í raun og veru. það gæti allt eins haldið að ég væri að pikka inn ritgerð eða heimaverkefni eða bara tölvupóst um ársgjöld í 6. flokk vals fyrir veturinn.
en ég er urrandi gargandi skrjáluð. mér er skapi næst að henda tölvuskrattanum í vegginn og hlægja hástöfum þegar hún splundrast í sló mó og brotin falla á gólfið með mögnuðum hávaða og blóðdropum (sem birtast til að gefa þessu sérstakan drama-effect).
mikið er gott að vera alin upp við stóíska ró og að kunna að hafa stjórn á skapi sínu og hindra útgang reiðinnar. þá halda nefnilega allir að ég sé alltaf í góðu skapi.

nja... en ég er samt alveg í góðu skapi. varð bara svolítið svekkt. ætli þetta hafi nokkuð verið skemmtileg færsla hvort eð var.

arg.

hjááááálp! ég hef enga stjórn, unglingar eru jarðýtur og þeirra eina markmið er að valta yfir mig og taka frá mér orkuna og völdin og viljann og gleðina og löngunina og lífskraftinn og skoðanirnar og allt. þau þjappa mig saman í litla krumpu og henda mér í ruslið. þau vilja sjá mig gráhærða. þau vilja traðka mig niður í svaðið. þau vilja að ég tapi. þau vilja ráða. þau gera og gera ekki og ég fæ engu ráðið. þeim er skít sama. þau bæta engu við. þau gefa ekkert af sér. þau leggja ekkert undir. þau hjálpa ekkert til. þau safnast saman í litla hópa sem breyta litlum smávöxnum karakterum í risastór skrímsli (eða skrýmsli) sem flissa og glotta og senda augnaráð og eru með stæla og þykjast ekki heyra og tala þegar öðrum þætti það helber dónaskapur. þau taka engan þátt og þeim finnast þau vera flottust, sterkust, best, gáfuðust, sniðugust og frábærust. og á sama tíma eru þau að kafna úr óöryggi sem snýst upp í andhverfu sína með ofangreindum afleiðingum. þau eru ringluð og þau eru ráðvillt. þau vilja passa í hópinn og þau vilja skera sig úr. þau vilja hafa vald yfir skólanum og yfir mér.

ráðleggingar sil vouz plait.

íslenskun á amrískum lummum

bank bank
hver er þar?
íhald
íhald hvað?
íhaldúsért alve bilar

bank bank
hver er þar?
kreisí
kreisí hver?
keressi mar addna údi?

bank bank
hver er þar?
bra bra
bra bra hvað?
bra ég

bank bank
hver er þar?
útboð
útboð hvað?
útboðin í garrveisluna

bank bank
hver er þar?
vatnstígur
vatnstígur hvað?
vasstígru rugli í gamlada?

bank bank
hver er þar?
maja
maja hver?
majafra hættusu kjaaftæ

er farin að kaupa mér bjór.
góða helgi.

hvernig tengjast hjólfar og holdafar? hvernig tengjast álver og koddaver? hvernig tengjast semsagt og ósagt? hvernig tengjast rafvirki og mannvirki? hvernig tengjast stuttermabolur og trjábolur? hvernig tengist fótbolti brambolti? hvernig tengjast vikudagar og bardagar? hvernig tengjast hárband og handaband? hvernig tengjast guðríður og ófríður? hvernig tengjast mín sköp ósköpum? hver er tengingin á milli ruslafata og regnfata? hvernig tengjast hárkolla og bjórkolla? nú eða þá æðakolla?

segi mér nú hver sem betur getur áður en vetur setur og gengur í garð sem er sólríkur og er ekki talinn með í fermetrafjölda hjá fasteignamati ríkisins.

ert ÞÚ kennari? sagði einhver áðan.

á mér að líða vel eða illa?

börnin fengu frjálsar hendur með að skrifa texta sem þau áttu að flytja. ég gaf þeim nokkur þemu sem þau gátu valið úr og túlkað að vild.
þeim er bush og íraksstríðið greinilega ofarlega í huga. þau hljómuðu engan veginn kát þegar rætt var um það ástand. samt áttu mörg þann draum að flytja til bandaríkjanna og verða þar háttsettir lögfræðingar, starfa hjá fbi eða verða bara einhvernvegin forríkir letihaugar sem kunna að fjárfesta og eyða.
stelpurnar nefndu tvö börn og hund en aðeins einn drengur minntist á konu og börn. hinir voru meira í fjármálapælingum. stelpurnar ætla samt allar að læra mikið og verða ríkar líka.
einstaka langar til að bjarga heiminum og er það vel. þó svo að enginn hafi viðurkennt áhuga á stjórnmálum (kannski ekki nema von) þá eru þau skrambi meðvituð um ljótleikann sem er í skemmtilegum kontrast við framtíðardraumana sem hljómuðu allir saman eins og ein góð kvölddagskrá á skjá einum.

enginn ætlar að verða meðaljón í ágætlega borguðu en þreytandi starfi. enginn ætlar að lenda í skilnaði og eignast óþekk skrýmsli. enginn ætlar að eiga ryðgaðan bíl.

ætli þau geti hugsað sér að verða kennarar?

já og ég er að gera tilboð í íbúð. jahú. það er spennandi. ég er kennandi spennandi með vatnið rennandi og upp-glennandi.

spurning um að fara að semja kennarasöngva.

þau eru smám saman að kaupa mig. ég er farin að fá hálf-falin semi-bros á göngunum og einstaka þorir að setjast í nágrenni við mig. þeir eru þrír (allt strákar) sem hafa þorað að yrða á mig utan stofunnar.
restin er enn í skápnum.
nemendafélagið skipuleggur djamm fyrir liðið þar sem mæting mín myndi rústa stemmingunni því nú er ég fullorðna fólkið.
ég er yfirvaldið sem má tala um eftir skóla, gagnrýna og kvarta yfir. ég er ekki gjaldgeng í spjallinu þegar allir hópast saman í frímínútum. ég á heima með köllunum og kerlingunum á kennarastofunni þar sem allir drekka kaffi úr krús.
afskipti mín af hópum valda þögn og augnaráðum. ég á ekki heima í tískunni, ég yrði asnaleg ef ég klæddi mig eins og þau. þá yrði hlegið þegar ég er ekki á staðnum.
ég á að vita betur. ég er sú sem er ætlast til að geti svarað öllum spurningunum.
ég er kennarinn.

í lífeyrissjóðnum var ég litla stelpan. kannski ekki alveg barn en þó þessi yngsta sem var ekkert rosalega asnaleg þegar hún hoppaði eða tók nokkur dansspor.
þar mátti ég bulla. þar fannst engum ég vera orðin neitt voðalega stór þó ég verði bráðum þrítug.

kennarar bulla ekki og hér er þrítugt fólk komið ansi framarlega á grafarbakkann.

ég spjallaði aðeins við einn í gær sem var að útskrifast úr grunnskólanum sem ég var í forðum daga. honum fannst geggjað fyndið að ég hefði útskrifast úr þeim sama skóla þegar hann var 2ja ára. mér finnst vera stutt síðan. það er bara hann sem er smábarn. eða hvað?

menningarsjokk.

jæja börnin góð. nú er maja semsagt orðin kennslukona. má víst ekki titla mig sem kennara en er samt að kenna. go figure.
búin að kenna fyrstu tímana og boy hvað ég var stressuð fyrst í morgun. maginn í hnút og hendurnar kaldar, en ég hélt kúlinu og þóttist voða vön og vitur. þetta er svolítið eins og þegar ég var að vinna á leikskólanum hérna í den, maður verður að virðast vita meira og halda stílnum svo að nemendurnir fatti ekki að ég sé að mörgu leyti alveg jafn stressuð (ef ekki meira) og þau og að þau þori ekki að gleypa mig í sig.
hægara sagt en gert, sérstaklega þegar fólk er ekki þessi átorítet-týpa að upplagi. sem ég er ekki.
þessir krakkar virðast þó vera hin bestu skinn. flest um 16 ára, mjög misjafnlega á veg komin í vexti, sumir nota enn skó nr. 36 og aðrir eru komnir upp í 47 (segja þeir, nú sel ég það ekki dýrara en ég keypti það).
og ég er aftur komin með íslenska stafi. sem er gott.

ég horfði óvart eins og áður sagði, á rímnastríð á popp-tíví um daginn og þá fékk ég vægt menningarsjokk. ég ímyndaði mér að nemendurnir yrðu allir með buxurnar á hælunum, derhúfur og í körfuboltabolum og að þeir myndu segja fokk í öðru hverju orði. jafnvel að þeir töluðu í rímum í stíl við ameríska ghettó-blastara. svo er þó sem betur fer ekki og ég hef ekki enn heyrt neinn segja fokk.

ég er mjög fegin að sjá að það eru fleiri kennarar stressaðir en ég. það er alltaf gott að finna að fleiri eru gallaðir en ég sjálf.

jamm... best að fara að undirbúa næsta tíma.
ef það er eitthvað sem þið viljið að ég komi á framfæri við æsku landsins, vinsamlegast látið mig vita og ég skal gera mitt besta.

bless á meðan

eg horfdi a rimnastridid um daginn i sjonvarpinu. aetli laxness hafi ekki snuid ser i grofinni... fokk madur, fokking furdulegt thetta fokking crad.

jamm...nu er eg aftur fost i vitahring islenskustafaleysisins. thessi vika verdur voda mikid svoleidis. eg er lika ad fara ad taka a moti tengdaforeldrunum fra mexico. thad er alltaf gaman ad skoda island med augum utlendinga svo ad eg hef hugsad mer ad taka thatt i thvi af fullum krafti.
a naesta manudag hef eg svo storf a nyjum stad.
thar fae eg tolvu med islenskum stofum. jahu.

aetli thessi vika verdi ekki ad mestu leyti bloggpasa af ofangreindum orsokum.

mun samt halda afram ad kikja a annarra blogg og vonast sannarlega til ad sja ykkur her aftur a minum graenu sidum ad vikunni lokinni.

hamingja og gledi

hryssa

ætli það sé einhver tenging á milli þess að tilheyra, tiltala og vera tileygð?
gæti verið...

ég er reyndar ekki tileygð þó svo að ég geti stundum tiltalað og er að auki mikill tilhlustandi. eða er það tilheyrandi?

allavega er mér oft mikilvægt að tilheyra.
ég hef tilheyrt ýmsu um dagana og ekki fer því fækkandi. fyrst tilheyrði ég leikfélagahóp í leikskóla. þegar því lauk tilheyrði ég vinahóp í grunnskóla. svo hætti ég að tilheyra honum þegar ég skipti um skóla og þá tók mig smá tíma að fara að tilheyra öðrum hóp. svona fer fólk í gegnum ýmsar tilheyringar eftir því sem hinum ýmsu stigum samfélagsins er náð. einu lýkur, öðru er breytt og allt stokkast upp. fólk hættir að tilheyra einu macro-samfélagi en nær yfirleitt að aðlagast og byrja að tilheyra öðru slíku.
ég tilheyri enn gömlum vinkvennahópi síðan í grunnskóla. innan þess hóps tilheyri ég svo sérstaklega einu góðu vinasambandi.
ég tilheyrði meðal annars mjög litríkum lærdómshópi í gegnum háskólanámið, en eftir að því lauk fór hver að dútla við sitt og ef við hittumst í dag yrði það allt hálf ó-tilheyrandi. forsendurnar eru farnar.
forsendurnar fyrir því að tilheyra bekk hverfa þegar skipt er um skóla. þó svo að maður hitti bekkinn aftur og þekki alla er upplifunin önnur. það er ekki það sama að þekkja og tilheyra. samkvæmt mér allavega.
ég hef tilheyrt ýmsum skemmtilegum hópum, vinahópum, leikfélagahópum, lærdómshópum, samstarfshópum, nemendahópum og frændsystkinahópum. fæstum þeirra tilheyri ég enn í dag. ég þekki ennþá fólkið, en ef ég hitti gaurinn sem ég var að vinna með og sló alltaf í rassinn í vinnunni (sexual harassment hérnamegin!), þá yrði ansi fáránlegt fyrir mig að gera það aftur, enda forsendurnar fyrir þeirri hegðun ekki til staðar. það yrði meira svona ,,gaman að sjá þig...hvað er að frétta?" kind of thing.

þegar maður hættir að tilheyra hópi getur það verið ómeðvituð þróun en líka meðvitað og jafnvel dapurleg upplifun. svo er líka gaman að kynnast nýju fólki og verða partur af einhverju nýju og ólíku (td. blogggrúppu..hehe).
þó svo að það sé tæknilega ómögulegt að halda sambandi við allt það fólk sem einhverju sinni hefur verið hluti af lífi manns eru samt alltaf einhverjir sem festast.
ein gömul æskuvinkona, ein vinkona úr hverfinu, ein sérstök frænka, tveir gamlir vinnufélagar, einn gamall nágranni og nokkrir góðir skólafélagar. lítið mósaík af öllum tilheyringunum í gegnum tíðina. sé þessum hóp svo skellt saman kemur út frekar sniðug blanda.

flestir tilheyra líka ástarsamböndum. sumir fleirum en aðrir. oftar en ekki er erfitt að hætta að tilheyra þeim. stundum er það betra.
það góða er að flest tilheyrum við alltaf einhverstaðar. sérstaklega innan fjölskyldunnar, hvaða form svo sem er á henni.

einhvern daginn þegar ég var döpur yfir því að vera búin að missa sambandið við góðan vin sagði mamma við mig ,,þó svo að þú hættir að hitta manneskjuna hættir þér aldrei að þykja vænt um hana"
amen við því.

ps. eins og glöggir taka eftir þá er einhver melankólía í gangi. ætli það séu ekki eðlilegar afleiðingar af öllum þeim breytingum sem þessi blessaði ágústmánuður ber í skauti sér.

sem minnir mig á það... í vetur síðastliðinn fór ég enn sem oftar með fjölskylduna mína í bónus. holtagarðar urðu fyrir valinu einhverra hluta vegna. þetta var föstudagseftirmiðdagur gott ef ekki rétt fyrir jólin eða rétt fyrir páska. amk var þetta svona föstudagur sem fyllir bónusverslanir bæjarins.
við kjarnafjölskyldan vorum búin að gera okkar stykki, safna nauðsynjavörum og öðrum síður nauðsynlegum vörum í gulu kerruna og sigldum í átt að kössunum. þegar þangað var komið stillti ég mér upp með kerruna og síðburðinn innanborðs í því sem mér sýndist vera stysta röðin af mörgum löngum. makinn fór að skoða kassaúrvalið til þess að ákveða hvort ætti að splæsa í plastpoka eður ei og frumburðurinn fór eitthvað að væflast við blaðastand frá dv sem stóð þarna bísperrtur við enda raðanna. þar tók hann til við að lesa fyrirsagnir dagsins.
hann stóð ansi langt frá mér blessaður guttinn. þar sem ég hallaði mér fram á kerruna og gúaði framaní síðburðinn heyrði ég rödd frumburðarins í fjarska. ,,mamma".
ég leit í átt til hans og gaf honum merki um að ég heyrði lítið. þá hækkaði minn röddina eins mikið og hann gat og gólaði til mín ,,MAMMA". ég kinkaði kolli svona til að láta hann sjá að ég hefði heyrt í honum en án þess þó að vekja of mikla athygli á sjálfri mér, enda reyna flestir að vera ósýnilegir í svona innkaupaferðum.
mínum þótti kinkið ekki nóg svo hann kláraði setninguna:
,,MAMMA, HVAÐ ÞÝÐIR KYNLÍFSÞRÆLL?".
Það var eins og allir búðakassarnir hefðu hætt að segja bíp á sama augnabliki og spurningin fór svo sannarlega ekki framhjá neinum viðstaddra. að auki var orðið ansi skýrt á þessum tímapunkti hver var mamman. sumir litu beint á mig glottandi, aðrir flissuðu og kíktu á mig á síður augljósan hátt, nokkrir földu sig á bak við hillur og seríóspakka í hláturskasti og ein kona snéri sér að mér með bros á vör og sagði ,,svaraðu nú!".
ég fann hvernig andlitið á mér varð rautt og þrútið þar sem ég reyndi að hverfa á bak við slefandi síðburðinn. en drengurinn virtist ekkert fatta að það var eitthvað skrýtið við stemminguna á staðnum og ætlaði að byrja aftur: ,,MAMMA!"
þá fann ég mig knúna til að segja eitthvað og ég hálf hvíslaði til hans, en þó þannig að hann heyrði ,,ég svara þér seinna...".
ég er ekki enn búin að svara enda var hann búinn að gleyma spurningunni þegar við komum útúr búðinni.

ég vil hér með biðja forsvarsmenn dv um að nota orðaforða á fyrirsagnir sem kemur foreldrum ekki í bobba.

það er sumt sem mér finnst leiðinlegt að gera.
mér þykir til dæmis alltaf óskaplega leiðinlegt að bursta í mér tennurnar. ég geri það samt alltaf, og meira að segja tvisvar á dag. en í hvert skipti sem ég kreysti tannkrem á burstann hugsa ég með mér ,,úff, þetta er leiðinlegt". svo sting ég honum inn og fer yfir rútínuna.
ofaná öllum jöxlum, að innanverðu byrja neðst og upp, og uppi byrja efst og niður. svo þegar það er komið þarf að taka að utanverðu að neðan og upp og svo uppi að ofan og niður.
ég fer yfirleitt að hressast þegar ég er komin að utanverðunni því þá er svo stutt eftir. það er innanverðan sem pirrar mig mest, enda krefst hún tæknilegra úlnliðshreyfinga og svo þarf obssessiv-compulsive hluti minn alltaf að gera þetta svo svakalega vel að ég er oftar en ekki ansi lengi að bursta tennurnar. sérstaklega að innanverðu. nú svo þegar öllu þessu er lokið hellast átta eggjarauður.... nei, ó. þegar öllu þessu er lokið skyrpi ég og svo bursta ég (enn með tannkremsleifunum á burstanum) vel yfir tunguna. samt ekki of aftarlega því þá fer kúgun í gang.
þetta með að bursta tunguna lærði ég af hreinlætisgúrúunum í mexíkó en mér hafði aldrei dottið það í hug. eftir að ég komst að því að sú aðgerð losar mann við 90% meira af andfýlunni en bara tannburstunin, get ég bara alls ekki sleppt því úr rútínunni.
mér finnst ekkert voðalega leiðinlegt að bursta tunguna því það er svo fljótlegt. verst þegar ég fer óvart aðeins of aftarlega og fæ smá kúg. en það sleppur.

af öllu illu þykir mér morgunburstunin skárri en kvöldburstunin. morgunburstunin er fljótleg, meira svona til að koma mér í gírinn og geta feisað fólk án þess að kæfa mann og annan. kvöldburstunin er hreinsunarátak, verkefni sem þarf að vinna eftir langan og strangan dag hinna ýmsu áta til að koma í veg fyrir vandræði og verki síðar meir. á kvöldin þarf að taka allt draslið í gegn vel og vandlega, en þá er ég bara orðin svo þreytt.
alltaf þegar sá tími kvöldins rennur upp að ég þarf að fara að bursta líður mér eins og ég sé örmagna á leið í eróbikk. ég þoli ekki eróbikk.
en jæja. það er ýmislegt á sig lagt til að halda stellinu. að auki þætti mér ansi sárt ef ég færi að verða þekkt sem ,,þessi andfúla".

svo er það náttúrulega tannþráðurinn....en þar erum við komin yfir á annað og alvarlegra svið sem ég ráðlegg engum að spyrja mig nánar útí.

ég hef ákveðið að hætta við skáldsöguna mína. eftir fyrsta kaflann komst ég að því að við skildum aldrei hvor aðra.

ég er í voða góðum sköpum í dag. líkamlegum og andlegum. í tilefni af því hef ég klambrað saman skrifstofusöng dagsins. hann skal syngja við hið valinkunna lag um kokkinn og mig langar að biðja dömurnar um að raða sér í einn hring og herrana í annan hring. hringur herranna skal vera fyrir utan og snúa inn, en konurnar fyrir innan og snúa út. svo skal stiginn dans. báðir hringir byrja á því að stíga til hægri, en þá munu þeir, ef útreikningar mínir standast, fara sitt í hvora áttina.
þegar lagi lýkur skal stöðvað og hver og einn tekur til við að dansa við þá manneskju sem á móti stendur.
endurtekið að vild.
og syngjum nú saman...

rangárþing og hafnarfjarðarhöfn
fallera
bessi og randver eru skrýtin nöfn
fallera
biskupstungur, fellsendi og vík
fallera
í þessu djobbi aldrei verð ég rík
fallera

þetta var lag dagsins.

að auki langar mig einhverra hluta vegna til að rifja upp hvernig happahnetan mín kom til.
ég var sko til einu sinni búsett í smá stund í höfuðborg hinna síðu yfirhafna. þar eyddi ég áramótunum gott ef ekki 98-99. á þeim tímamótum var þar stödd fjölskyldan mín nánasta frá landi ísa og elda auk nokkurra skyldmenna makans frá landi pýramída og indíána sem sumir skírðu sig eftir mér. maja.
nema hvað. strollan ákvað að vera voða cosmopolitan og höfðum við hugsað okkur að eyða miðnættinu í mannþrönginni á los campos eliseos. sökum einstaklega bjánalegrar tímasetningar og lélegra samgangna á þessu kvöldi, vildi því miður ekki betur til en svo að þegar klukkan sló tólf vorum við öll í bunka staðsett á metróstöðinni við bastilluna. þar kysstist liðið og setti upp kjánalegan ,,nú jæja" svip og nýtt ár hófst á frekar klaufalegan hátt (enda varð 1999 frekar klaufalegt ár hjá mér).

nema hvað, ég var með 3ja ára barn í kerru sem var gersamlega að ganga af göflunum úr þreytu og pirringi. blessað barnið öskraði og grenjaði og æpti og vældi (samheitaorðabókin enn á ferðinni), og ég var mjööög nálægt því að fara á taugum, enda pirruð fyrir á öllu stressinu, ruglinu og látunum.
þegar lestin kom gerðist snapp í hausnum á mér, ég horfði á eftir bunkanum hverfa inn í lestina sem var á leið niður í bæ, vippaði mér með kerruna upp og niður, upp og niður stiga, kom mér yfir á hina hlið brautarpallsins og hoppaði með grenjandi krakkann í kerrunni upp í næstu lest heim.
í lestinni fékk ég sæti við dyrnar, enda fáir á ferli, og þar hallaði ég höfðinu upp að glugganum og fór að gráta. spennufall í sérflokki.
ég var löngu hætt að heyra í barninu, enda var hann sem betur fer farinn að gefa eftir svefninum á þessu stigi málsins.
þar sem ég sat þarna og átti bágt á kvöldi sem ég hafði verið alin upp við að ætti að vera svaka skemmtilegt og allir í stuði, og lestin hægði á sér við eina af stoppustöðvunum, kom upp að mér gamall maður.
hann var lítill og skítugur róni með mikið grátt skegg. maðurinn stakk höndinni ofaní djúpan vasa á jakkalarfinum sínum og kom upp aftur með hnetu í hendinni. hann rétti mér hnetuna, brosti og sagði ,,bon anné". svo opnuðust dyrnar og hann gekk út.

þessa hnetu þótti mér einstaklega vænt um og ég var lengi með hana í veskinu mínu þangað til einn góðan veðurdag að hún var horfin.

stundum hittir maður engla.

hananú. ég er komin aftur, laus og liðug eins og hurðarhúnn. (þetta er semsagt tilvitnun í lélega þýðingu sem systir mín kær sagði mér frá, en þá sagði einhver á ensku "I´m back, like it or not", þýðandinn hefur sennilega heyrt I´m back, like a dorknob og þýddi þetta svona eftirminnilega skemmtilega...).

nema hvað. í dag er fyrsti dagur síðustu lífeyrissjóðsviku minnar. það er súrsætt. gott fólk, góður andi, en pruuumpu leiðinleg verkefni yfirleitt. allavega fyrir fólk eins og mig sem fær snert af einhverfu við stöðuga skráningu talna. þannig að í þeirri deildinni er breytingin blessun.

en ég var semst í fríi síðustu viku. gerði víst fátt annað en að snúa sólarhringnum í kleinu og borða ís. kleinur og ís. það var fríið mitt. já og vídeóspólur.

í gærkvöldi fór ég að velta því fyrir mér hvort ég ætti eitthvað skemmtilegt í pokahorninu til að skrifa um.
sosum ekki.... ekkert frekar en venjulega. en það stöðvar fröken fix þó ekkert í því að sitja hér og babla.

heyrðu jú! alveg rétt... nú man ég... mig langaði til að fá ykkur í lið með mér til þess að útskýra smá atriði sem er þó ekkert smáatriði. sko, ég komst í kast við manneskju sem kaupir ekki allt þetta bloggbatterí. og ég er svo hrikalega tilfinningalega og rökræðulega fötluð að mér datt nákvæmlega ekkert í hug til þess að svara eða dæmi til útskýringa. þannig að ég sagði bara já og amen og setti hugmyndina í salt. en nú langar mig að biðja ykkur um að hjálpa mér að svara eftirfarandi spurningum sem lagðar voru fyrir mig í fyllstu einlægni og ég þumbaðist yfir eins og aulabárður. þær eru þessar:
af hverju/til hvers bloggar fólk?
af hverju les fólk blogg?
hvað erum við eiginlega að gera hérna?

með fyrirfram þakklæti fyrir aðstoðina.

og svona í lokin langar mig að deila með ykkur kafla úr nýju skáldsögunni minni:

kafli 1 - margþættur harmþrungi
yfirleitt var magnleysi viðverunnar þrúgandi en í þetta skiptið hafði hið máttfarna yfirhöndina og þráðurinn var að komast upp á lagið. varnarveggurinn skilaði sínu á óumdeilanlega víðsínan máta, enda hormottan afstæð eins og öldur hafsins. það var ekki um annað að ræða. yfirgengilegur niðurinn þjakaði aðstæður sem mikilmennskan grunaði um græsku andans án þess þó að hinn valinkunni gæti farið offari því sem tilveran óskaði eftir. op inn í fjarskann hindraði vitrænu nærstaddra, enda ekki við öðru að búast meðal gráspengdra almúga í tóminu. aldurinn harmaði verundina á varfærinn máta meðal himintunglanna undir vökulu auga þess sem alltumlykjandi mætti virðast.
ég er farin... ég er farin....

ég er búin að taka frá stað uppi á hillu fyrir bókmenntaverðlaunin.