vér erum vaknaðar, búnar með ritgerð og komnar í stuð. stuðið stafar af stanslausri strákslegri stafrænni stútun á stútfullu statífi af ....arg... kóki. ég er búin að drekka svo mikið kók á meðan ég var að skrifa ritgerðina mína að fingur mínir fljúga um lyklaborðið eins og majur á mykjuskán. hugurinn er víðs fjarri eins og harri darri. vekur upp minningar. svei mér þá. veronica á nýjan lítinn svartan labrador sem heitir maja. ég er hin stoltasta af hundinum og mér. sérstaklega mér.
ég var í sveitinni um helgina. kallar með hatta og konur með hár og krakkar með skalla. eitthvað fyrir alla. og blindur hundur. hann var með blindramann til að leiða sig um. ha ha. góður þessi. mikið assgoti borðaði ég ógeðslega mikið af fábjánalega góðum mat. þessar sveitakerlur þær kunna sko að elda. það skal ég segja ykkur. vel upp aldir andskotar. og svo var það karlinn sem átti sveitabýlið. hann erfði það og systir hans dó. þau fæddust í herberginu fyrir ofan innganginn. fjölskyldusaga einhver mikil. karlinn stakk hendinni í vél sem krakki og allt draslið skarst af nema lilliputti stýrimann. sá var svo festur í miðjuna sem krókur og núna er blessaður kallinn með krónískt fokkjú á hendinni. svo kom makinn minn fullur og sagði gimmí fæv. fékk svo harðlífi af eftirsjá. ójá. nú og ég kom heim drullu sullu bullu þreytt og svaf og svaf og svaf og svavar gests, það var nú meiri kallinn... javier stakk uppí harðjaxlinn og nú er kjafturinn á mér í sótthreinsun. steríll andskoti. og svo fór ég að skrifa. drakk sterílt kók úr dós. kók í bauk. baukur fyrir hauk sem lauk sér aldrei af.
já já já... svo segja þeir....
hvernig í fjáranum á ég að ná mér niður til að geta sofnað? kannski með því að skoða myndasíðuna mína. hmmm... kannski er ég bara búin að setja nýjar myndir þangað inn. kannski bara. ertu ekki forvitin?
ef koffín væri nýtt í dag yrði það ábyggilega bannað.