á laugardaginn síðasta vaknaði ég klukkan sjö til þess að vekja frumburðinn og skutla honum á leiðinlega tímasetta körfuboltaæfingu. þegar ég vaknaði heyrði ég háværa tónlist sem hljómaði úr íbúðinni á neðri hæðinni. ég fann fyrir svolitlum pirringi þar sem ég ráfaði svefndrukkin á nærbuxunum um íbúðina, en eftir að ég vaknaði betur róaðist pirringurinn og ég fyrirgaf nágrannanum partýið. líður nú og bíður og enn hljómar tónlistin. við skruppum á snjóþotu á arnarhóli uppúr hádegi og röltum svo í bakaríið áður en við fórum heim, en þá var kominn eftirmiðdagur. þegar heim var komið heyrði ég að karlfjandinn sem býr þarna einn fyrir neðan okkur var ekkert á þeim buxunum að fara að skrúfa niður í skrambans tónlistinni og þá var ég orðin pirruð. ekki síst vegna þess að hann var sá sem sendi mér miða um daginn þegar ég ruglaðist aðeins á klukkuni og þvoði eina þvottavél uppúr klukkan 23. makinn rauk niður þegar við vorum búin að fá nóg og sagði manninum að troða tónlistinni einhvert þangað sem sólin eigi skín. og síðan þá hefur verið þögn.
þangað til í morgun. þar sem ég dundaði mér við að snúsa á milli vekjaraklukkuhringinga heyrði ég hávær högg, svona eins og einhver hefði sparkað af öllu afli í vegginn eða jafnvel uppí gólfið hjá mér. og dynkirnir héldu áfram þangað til ég gafst upp á svefni og drattaðist af stað að koma fjölskyldunni í gírinn. um klukkan hálf tíu leiddumst við mæðgur fram á gang tilbúnar í tuskið, á leið í leikskólann og framhaldsskólann. (sem minnir mig á það, ég er opinberlega komin með leyfi til að kalla mig kennara, takk fyrir það). nema hvað... þegar við beygjum niður stigann til að fara framhjá hurð karlfjandans opnast dyrnar og út kemur enginn annar en..... taddaraaaaa..... lalli jóns, hinn eini sanni landsþekkti dópisti, fyllibytta, rugludallur og glæpamaður, kengfullur og ógeðslegur. með hvítt þurrt slím í munnvikunum hóf hann kurteisishjal sem var að miklu leyti beint að dóttur minni og hann sagði okkur eitthvað um að löggan hefði verið á eftir sér. sannarlega ekki alveg það sem mann langar í svona rétt eftir að klára að bursta tennurnar.
ég er alveg að spegúlera hvort ég ætti að flytja einu sinni enn.....

í gær var ég að vinna. það er ekki í frásögur færandi. ég var að vinna fyrir framan hóp af krökkum sem sátu öll og horfðu framaní mig og reyndu að skilja hvað ég var að tala um. öll voru þau óvenju brosmild og kát, en ég hugsaði sem svo að þau væru að gleðjast yfir því að vera loksins farin að botna í spænskunni. gaman í tíma þegar fólk fattar hvað er í gangi. og ég kenndi og kenndi.
ánægð með mig og árangurinn kvaddi ég svo bekkinn, læsti stofunni og ákvað að koma við á klósettinu áður en ég legði af stað heim.
á klósettinu leit ég í spegil og það var þá sem ég skildi ástæðu gleði nemenda minna.
ástæðan var rúsínan sem var föst á milli framtanna minna eftir brauðsúpuna sem ég fékk í hádeginu.

litlu kúkalabbar...

jahú! loksins getum við farið í sturtu. hasta la vista laugardalslaug...

gaman að þessu með borgarstjórana. leitt þetta með skákgaurinn og unga leikarann sem dó í dag. magnað þetta með lyktina af þorramat. gott þetta með kolaportið. fúlt þetta með veðrið. glatað þetta með bensínverðið. flott þetta með kennsluréttindin mín. spennandi þetta með lengri daga. æði þetta með góða skapið. dapurt þetta með bloggið.

ef ég væri karlkyns eða lesbísk grunar mig að ég væri skotin í gwen stefani. veit ekki hvað það er. kannski litirnir. kannski fótósjoppið. kannski er ég bara hvorugt ofantalið en er skotin í henni samt. gæti verið.
ég hef líka alltaf verið svolítið skotin í deppinum og placido domingo og gaurnum sem lék í myndinni þarna....æi, hvað hét hún aftur? stella eitthvað, þó ekki í orlofi eða framboði. hún var á ensku. gott ef hann hét ekki winston. með breiðan munn. svo er eitthvað við gaurinn úr the notebook. kannski rómantíkin. það er eitthvað við rómantíkina sem gerir fólk fallegra. ú, og svo horfði ég einu sinni á mynd sem heitir the white masai, minnir mig. varð skotin í frumbyggjanum. karlremba og allt. hann var bara svo mikið eitthvað...

annars er allt gott að frétta. ég er búin að kynnast manninum sem skrifaði félagsfræðikennslubókina og hitta konuna sem þýddi mæling heimsins. svo er ég þess heiðurs aðnjótandi fjórum sinnum í viku að fá að vinna í sérdeildinni á samt því góða fólki sem er þar á bæ. fyrst var ég smeyk og óörugg. nú hlakka ég til að fá að sleppa úr almennunni yfir í litlu veröldina sem leynist innan veggja deildarinnar þar sem fólk er það sjálft og ekkert annað. með kostum og göllum. mæli hérmeð með sérdeildum.

ú, gael garcía er líka sætur...ef hann væri ekki bara svona fjári lítill...

skólaárið drattast hægt og rólega af stað. ég líka.

árið. árans vandræði þarna um árið en nú árar vel árdegis þar sem ég hef komið ár minni mun betur fyrir borð.
skammt er skammanna á milli í skammdeginu, skemmst er frá því að segja að ég skammast mín skammt yfir skömmtum þeim sem mér eru skammtaðir í hádeginu.
oseisei.