það er allt að verða vitlaust í stressinu. vöðvabólga hrjáir suma, gyllinæð aðra.
salurinn orðinn sætur og fínn. eldhúsið klárt í slaginn. þá eru bara um þúsund hlutir eftir að gera.
opnun áætluð á föstudag. opnunarpartý á laugardag.
grá hár í dag.

tengdamamman komin og byrjuð að vinna. frábært að flytja svona inn ódýrt vinnuafl. mæli með mexíkönum í svoleiðis....híhí...
nema hvað, kaffi/veitingahúsið er að taka á sig mynd eins og óð fluga og mikið um að vera. í dag átti reyndar að vera rosalega afkastamikill dagur, en þá datt síðburðinum í hug að næla sér í gubbuna svo að það varð minna úr en ella. verður sennilega líka minna úr morgundeginum en átti að verða þar sem foreldrar mínir eru ónothæfir sökum óvissuferðar.
þá er bara að draga andann djúpt og láta sig hafa það. svoleiðis gerum við sem æsum okkur ekki. svo blótum við bara í laumi. og fáum hausverk.

góða helgi.

smá öppdeit. tengdamóðirin ekki enn komin í hús en mæ ó mæ hvað mér er farið að líða illa yfir þessum cheaters þætti. sú sem grunar tilvonandi eiginmann um græsku er þybbin stúlka sem býr í hjólhýsi í hjólhýsahverfi og gott ef hún er ekki á barmi þroskaheftu blessunin. sömuleiðis atvinnu- og tannlausi kærastinn var tekinn upp á myndband þar sem hann gamnar sér með álíka illa hærðri stúlku sem er ekki ólétt eins og hin kærastan en í staðin er hún í hjólastól.
þáttastjórnandinn er litlu skárri þar sem hann drafar klisjur dularfullur á svipinn eins og til að búa til spennu og sannfæra áhorfendur um eigin svalheit.
ég er hálfpartinn með samviskubit yfir að vera að horfa á þetta. samviskubit gagnvart sjálfri mér, samviskubit gagnvart því að veita þessu fólki af tíma mínum og samviskubit yfir öllu draslinu sem virðist vera til í heiminum.
svo er ég líka þreytt. á barmi svefngalsa.
hvar er systir mín þegar ég þarfnast hennar?

aðfararnótt þriðjudags. klukkan er hálf tvö. ég á að minnsta kosti eftir að vaka í tvo tíma í viðbót. tengdamóðirin er á leiðinni í hús. lendir eftir klukkutíma. ég kann ekki við að liggja bara og hrjóta þegar blessuð kerlingin kemur eftir að hafa komið sér ein og óstudd yfir hálfan hnöttinn. fyrir fólk frá mexíkó er hægara sagt en gert að fljúga í gegnum júessei því þau þurfa vegabréfsáritun til þess að svo mikið sem stíga fæti í landið. til þess að fá vegabréfsáritun þarf að panta tíma í sendiráði kanans sem tekur nokkurn tíma að fá. eftir það tekur í kringum mánuð að fá vegabréfsáritunina, það er að segja ef þú færð hana á annað borð. för hennar hingað var ákveðin með minni fyrirvara en tveimur mánuðum svo að hún neyddist til að fljúga fyrst til evrópu og svo hingað. það er töluvert lengra flug. einhverja klukkutíma hefði hún sparað sér með því að fljúga til london. hún treysti sér þó ekki þangað þar sem hún talar ekki ensku svo að við sendum hana til barcelona. þaðan kemur hún svo núna. einum og hálfum sólarhring eftir að hún lagði af stað að heiman, en hún er að ferðast ein í fyrsta sinn. og hún hefur hvergi fengið heila nótt. mikið tímarugl. ætli hún verði ekki gangandi brunarúst þegar hún kemur hingað með báðar þrjátíuogtveggjakílóaferðatöskurnar sem hún er með með sér.
það minnsta sem ég get gert er að halda mér vakandi í tilefni dagsins. í virðingar- og væntumþykjuskyni.
eitthvað er sjónvarpsdagskráin farin að verða dapurleg á þessum tíma sólarhrings. ætli ég skelli mér ekki bara á þátt af cheaters. hápunktur lágmenningarinnar. það er ég.
ú ú og svo fæ ég bráðum allar nýjustu kjaftasögurnar að sunnan. jibbí!

föstudagurinn fór í veitingahúsaundirbúningssnatt. laugardagurinn fór í fjölskylduhreyfingarsnatt. dagurinn í dag fór í undirbúningstiltektfyrirkomutengdamóðursnatt. magnað hvað ryk er fljótt að verða til. hver stendur fyrir þessum andskota?
í gærkveld röltum við hjónaleysin á nálæga knæpu hvar við splæstum á okkur sitthvorum bjórnum. fengum bara lalla jóns til að kíkja eftir krökkunum á meðan. hann var allur boðinn og búinn þessi elska. þegar við komum heim klukkutíma seinna var hann búinn að svæfa krakkana og sat sjálfur hrjótandi í sófanum. við leyfðum honum bara að sofa úr sér. núna er hann að skúra baðherbergið.

það hafa greinilega fleiri pirrað sig á þessu en ég...

tékklistinn fyrir veitingastaðinn/kaffihúsið er langur. einhver sagði mér að það sem við hefðum í huga kallaðist bístró. ég þekki orðið bístró voða illa svo að ég hef enn ekki getað tamið mér það, en það er nú bara svo...
nú þarf að ákveða opnunardaginn. mig langaði í 29. feb. eða 1. mars, en svo virðist vera að rosalega margir hafi ákveðið að gera merkilega hluti þá helgina. ég vil fá boðsgesti til mín svo að okkur langar að reyna að flýta okkur um heila viku. hvort það svo tekst er önnur ella.
tengdamóðirin er á leiðinni til landsins til að hjálpa okkur, enda hjálpsöm mjög. við erum samt að hugsa um að hleypa henni ekki í skreytingarnar, enda var það hún, einsog glöggir muna kannski eftir, sem var nærri búin að skreyta eldhúsið okkar í mexíkó með beljuþema. það er ekki alveg það sem við erum að leita að. tengdamóðirin er mjög fín og skemmtileg og góð en einhverra hluta vegna hefur henni aldrei tekist að fatta mig. hún gefur mér næstum því alltaf hluti sem ég nota ekki og enda í kössum hingað og þangað. núna á ég t.d. um 7 veski frá henni sem ég hef og mun aldrei nota. smekksatriði sko. þetta er ósköp leiðinlegt, en þegar fólk kaupir gjafir í mexíkó og gefur fólki á íslandi getur þetta með að skipta og fá nýtt orðið flókið.
ég hélt að ég væri ekki erfið í gjöfum en það er bara eitthvað sambandsleysi þarna...
já, og bístróið á að heita chilango. takk fyrir það.
(chilango er slanguryrði sem notað er yfir þá sem koma frá mexíkóborg)

í gær fór ég á árshátíð fyrrverandi vinnunnar minnar. það var gaman að vera boðið með. svo gaman að ég kom heim með ananas og blóm í hárinu.
í dag fór ég í hófefli með barefli....hehe.... ég meina í hópefli með bekk frumburðarins og það var aldeilis gaman. svo gaman að ég rúllaði mér bókstaflega yfir alla viðstadda. ég skrapp líka í júróprís í dag með familíunni og fann lyktina af ammóníaki beint uppúr flöskunni. það var ekki gaman. svo ekki gaman að mig svíður enn í nefið þegar ég hugsa til þess. mig hefur bara alltaf langað til að finna ammóníaklykt eftir að ég heyrði halla og laddalagið þar sem þeir segja ,,þetter ekki lyktin sem er alltaf af þér. nei þessi nýja alveg fyrirtak. hvað er hún kölluð? ammoníak."

í öðrum fréttum er það helst að makinn er að fara að opna veitingastað/kaffihús/morgunverðarstað. hann verður væntanlega opnaður um næstu mánaðarmót að laugavegi 22a, en það er við hliðina á barnum áður þekktum sem tuttuguogtveir. fyrir utan almenn drykkjarföng og dótarí verður semsagt hægt að fá sér alminnilegan mexíkanskan mat. ekki tex mex burrito svoleiðis heldur svona alvöru.

sem minnir mig á það... ef þið eigið leið niður skólavörðustíginn í kveld sökum vetrarhátíðar og sjáið óperusöngkonu syngja á svölum. þá eru það svalirnar mínar.

global warming hvað?

vegna þess að við erum fólk sem hættir ekki að líta í kringum sig, litum við í kringum okkur í gær. í því fólst að fara og skoða lítið einbýlishús við njálsgötuna, enda aldrei leiðinlegt að eignast heil hús.
núnú, við hittum rímaxparið fyrir utan kumbaldann. eigandinn hafði verið upptekinn við að sópa frosnum hundaskít uppúr snjónum við húsið en þegar hann ýtti glansandi skítugu hárinu frá andlitinu og sá okkur var okkur boðið inn í skoðunarferð. makinn minn fór fyrstur af stað. um leið og hann kom inn þóttist hann þurfa eitthvað að skoða í garðinum en notaði tækifærið þegar hann smeygði sér framhjá mér til að segja mér á spænsku að það væri ekki hægt að fara þarna inn. fyrst datt mér í hug að hann væri pjattrófa og aumingi (þessir útlendingar!). en þegar ég sá grænu slikjuna í andlitum rímaxfólksins vissi ég að það að fara inn í húsið væri meira en að segja það. í kurteisis og forvitnisskyni beit ég á alla jaxla og dýfði mér inn. þvílíkan kattarhlands, hundaskíts, svita, reykingasubbufnyk hef ég aldrei á ævi minni fundið. húsið var í einu orði sagt viðbjóður. og þarna inni í fáránlegum rýmum og ógeðslegum hálf-herbergjum bjó hárglansi ásamt hellingi af gæludýrum og þremur unglingum. mér sýndust gæludýrin hafa það ágætt. hinsvegar þegar ég sá dapurleg andlit unglinganna innanum allt ógeðið leið mér eins og ég hefði fundið fólk sem hefði verið tekið í gíslingu og verið látið þjást allt sitt líf. undarleg upplifun sem situr í mér.
þegar út var komið hvíslaði rímaxgaurinn að hann þyrfti alltaf að taka ofnæmispillur áður en hann sýndi þetta hús. ég kinkaði kolli um leið og ég reyndi að snýta kattahlandsfýluna úr nösunum. ég fékk hroll af og til út kvöldið og finn ennþá netta ógleðitilfinningu þegar ég rifja heimsókina upp.
ég óskaði rímaxparinu bara góðs gengis með söluna. ég segi allavega pass.

á morgun fer frumburðurinn í körfuboltakeppnisferð til stykkishólms, seyðisfjarðar, skagastrandar, sauðárkróks eða stokkhólms. einhvert útí rassgat sem byrjar á ess. einhverra hluta vegna er mér lífsins ómögulegt að muna nafnið. það segir kannski ýmislegt um landsbyggðarheimsku mína. ef það er ekki hólmavík, keflavík eða hveragerði er ég pass. ætli ég gæti sosum ekki reddað mér á selfoss ef ég er í stuði en þó gæti ég villst á leiðinni. eiginlega er aðal vandinn að rata réttu megin útúr reykjavík. þegar mér tekst það redda ég mér á vegaskiltunum. annars er gaman að segja frá því að ég er orðin mjög góð í að keyra í mk og smáralind. allt annað í kópavogi, garðabæ eða hafnarfirði sem er ekki leiðin til keflavíkur er mér hulið. ekki get ég sagt að ég sé skárri í sveitaþorpum einsog grafarvogi, grafarholti, árbæ eða vatnsendahverfinu. auðvitað er ég góð í breiðholti,en það er líka geirvarta alheimsins.
nema hvað, í tilefni tilvonandi ferðar frumburðarins pakkaði litla fjölskyldan sér inní úlpur, húfur, vettlinga, sokkabuxur, trefla, þykkar peysur og kuldaskó og rölti í átt að heimili ömmu minnar þar sem svefnpoki heimilisins var grafinn inni í bílskúr. á leiðinni upp laugaveginn sáum við tvo ólukkans menn (ábyggilega vini lalla jóns), koma öskrandi og æpandi útaf eðalstaðnum mónakó og svo fóru þeir að slást. við gripum fyrir augu barnanna og flýttum okkur áfram. mér var þó ekki alveg sama þegar ég sá annan slagsmálahundinn strunsa inní bíl og keyra af stað eins og bavíani. (reyndar viðurkenni ég að vera ekki alveg með á hreinu hvernig bavíanar aka, en ég ímynda mér að það sé ekki falleg sjón). það fyrsta sem mér datt í hug voru skólabörn á rölti um hverfið og um leið vissi ég hvað ég yrði að gera, samviskunnar vegna. reif ekki hinn samviskusami borgari sem ég er upp gemsann, hringdi í 112 og tilkynnti þeim að grár bens merktur kp678 væri á leið niður á hverfisgötu og að mér litist hreint ekki á bílstjórann. hvað gerðist svo veit ég ekki nema það að við fengum vöfflur og heitt súkkulaði með rjóma hjá henni ömmu minni.
vonandi náðist kauði. frumburðinum þótti ég samt ekki kúl að klagann. mér er slétt sama.