vúha. tappar í rössum og ræpur flæða ei meir í mínum húsum.
í gær-morgun hóf ég störf klukkan níu og lauk aftur augum mínum og bókum klukkan fimm í dag-morgun. þess á milli fór ég yfir verkefni og ritgerðir og samdi próf og gaf einkunnir og umsagnir. helvítis hellings haugur og helvítis hellings endaleysur af svörum, stafsetningarvillum og djöfulgangi. og ég er syfjuð. en er ekki illt í maganum.sem er gott.
í morgun framdi ég svo mitt fyrsta próf sem kennslukonan mikla. mér sýndust néméndur ágætlega sáttir, nema þeir sem ég veit að lærðu ekki neitt hvort eð er. þeir áttu ekkert að verða sáttir.
svei mér þá ef ég er ekki að ná tökum á þessum skratta... en það skal enginn segja mér að kennarar vinni ekki mikið. assgotinn sjálfur. hjúff.
og nú loksins þegar ég er búin að skila af mér fjalli ritgerða og spurninga og verkefna fékk ég í hendurnar fjall útfylltra prófa. einkunnin skal tilbúin á sunnudag. vessgú og góða helgi með það.
ég er farin í verkfall... eða kannski bara frekar að fá mér blund áður en ég dýfi mér ofaní prófabunkann.

skemmtilegt....en.....ekki framtíðarstarfið mitt. alveg á hreinu.

thessi vika er her med tileinkud raepunni sem hrjair 3/4 fjolskyldu minnar. alla nema mig. 7-9-13
mikid vonast eg til ad losna undan drullunni sem fyrst.
sjaumst vonandi a fostudaginn.
prump

í gærkvöldi horfði ég á americas next top model og svo horfði ég á extreme makeover. gerði það nú ekki meira fyrir sál mína en svo að ég fór að plokka á mér augabrúnirnar. ég hef áður plokkað eitt og eitt hár sem hafa stungið mjög í stúf en hef aldrei látið vaða í stóraðgerðir. í gær tók ég mig hinsvegar til og bjó til lögun á herlegheitin. ekki datt mér í hug að ég væri svona loðin yfir augunum. hárin hrundu í hrönnum og ég tók meira að segja í burtu einhvern helling sem hafði stundað það að vaxa á milli augnanna. eftir aðgerðina og þegar mér leist svo á að ég hefði plokkað nóg en ekki of mikið fór ég skælbrosandi fram og stillti mér upp fyrir framan makann.
hann horfði á mig í smá stund.
svo sagði hann ,,hvað"?
og ég brosti breiðar og sagði ,,haus"
hann horfði lengur og var orðinn á svipin eins og þegar hann grunar mig um að hafa snappað og orðið geðveik.
,,fyrir ofan nef" sagði ég...
,,varstu að klippa á þér toppinn?"
,,neibb"
,,varstu að mála þig?"
,,neibb" (spennt bros og geiflur)
,,af hverju ertu svona bólgin í kringum augabrúnirnar?"
,,ha? er ég bólgin?"...
svo stökk ég inn á bað og leit í spegilinn. rauðar og þrútnar augabrúnir blöstu við. ehe.... eins gott að gera þetta ekki aftur. bölvaður andskoti.
en er ég samt ekki fín?

Plútó – appelsínugulur hundur?
Hverskonar erfðafræðilegt glundur er Guffi (Fettmúli)?
Ef Plútó er hundur, hvað er Guffi þá?
Af hverju talar Mikki mús eins og manneskja en Andrés önd eins og hann hafi lent í illa heppnaðri raddbandaaðgerð?
Hvar í fjandanum eru foreldrar Ripp, Rapp og Rupp?
Af hverju eru allar fígúrurnar í þessum teiknimyndum í hvítum hönskum?
Hvernig heldur páfagaukurinn Tweety jafnvægi með svona hrikalega stóran haus?
Hvað endist sléttuúlfur lengi án þess að borða? Af hverju eyðir hann svona miklu í ACME vörur til að veiða Roadrunner en fer ekki frekar og kaupir sér mat?
Af hverju hleypur Fred Flintstone alltaf endalaust framhjá sama húsinu ?
Ætli hann sé ekki kominn með ansi lélega fætur eftir þennan bíl sinn?
Hvaða lyfjum eru dvergarnir sjö á til þess að geta unnið í 20 tíma í námu og komið samt heim syngjandi?
Af hverju þurfti Rauðhetta að fá svona mörg hint til þess að fatta að amma hennar var í raun úlfur?, var hún á lyfjum eða er hún bara fáviti?
Hefur Rauðhetta eitthvað að gera með femínisma eða kommúnisma?
Af hverju rifna alltaf öll fötin utanaf Hulk nema gallabuxurnar? Eru þær úr teygjuefni?
Hverskonar pervertismi er eiginlega í prúðuleikurunum þar sem svín er alltaf að reyna við frosk?

hmmm...

Dear friends,
The reason I write to you in english is that I wish for this letter to reach as many countries as possible and there would probably be few able to read it if it were in icelandic.
I am working on a video-project and for the results to be of any value I will require help from people living all over the planet. Therefore I am sending this to you hoping that you read it and then send it to people you know in as many countries you find possible, and they forward it again and so on and so forth, until it has reached as many places it can.
I sincerely hope that chain-reaction will eventually result in at least one person in every part of the world writing back to me willing to help me by donating a couple of hours of their time and one video-casette for this humble project.
My request is explained in the following letter:

My name is María Hjálmtýsdóttir and I come from Iceland. I have a BA degree in anthropology and am currently teaching sociology as well as using my unpaid time for working on a video-project I have dreamt of making into reality for a long time.
At first I dreamed of travelling all over the planet to be able to ask people from every country my questions, but since that venture would probably leave my whole family in ruins I must reach out to my fellow earthlings to be able to execute my idea.
I will not explain in every detail what I have in mind in this letter, but I will most certainly explain it to those of you who wish to help me so generously.
To prevent any misunderstandings I will tell you that this is nothing bad, dirty or weird. It is a peaceful exploring of our common ideas, values and experiences. What I have in mind is making a video where a couple of people from different walks of life in as many countries possible, are asked the same questions about life and one special topic. Those will be explained in detail to those who participate.
This ofcourse will take a couple of hours of your time and you would have to send the un-edited video back to me for it to become a part of my project. Then your name will be put in the credit-list of the video. Since I am but a poor teacher-mother-of-two, I have nothing else to offer you exept my eternal gratitude and friendship. That is why I must rely on your good will and help.
If you are not interested or not able to help me, I sincerely hope that you will be so generous as to forwarding this letter to someone who might. Or perhaps you could be so kind as to help me get in contact by other means with people who live where internet-access is not available but might be willing to participate.
If you are interested and able to do me this inmense favour, please write to me at the following adress: maria151174@hotmail.com before jan. 2005. You may also write to me in spanish or french if that is easier for you.

Thank you for your time and best wishes from Iceland.
Sincerely,
María Hjálmtýsdóttir

Ps. Ofcourse I will send the finished product to those of you who participate in my project.

mikið er mikið meira mest gaman gamanara gamanast að kenna kennara kennarast fullorðnu fullorðnara fullorðnustu fólki. þau þauri þaurist sem eru orðin orðnari orðnust tuttuguogfjögurra tuttuguogfjögurrari tuttuguogfjögurust eru lang langari langst skemmtilegust skemmtilegustri skemmtilegustust. það er sko fólk fólkara fólkast sem hægt hægtara hægtast er að tala talara talarast við af einhverju einhverjari einhverjustu viti. ekki alltaf alltafara alltafast verið að reyna reynara reynast að skjóta skjótara skjótarast fólk í kaf kafara kafarast.

best bestara bestast er að eiga eigara eigast við fólk fólkara fólkast sem hefur hefurri hefurst náð einhverju einhverjari einhverjust þroskastigi þroskastigari þroskastigst.

hananú hananúari hananúast.

hreint út sagt óþolandi. alltaf þegar ég er nýkomin úr baði þá gerist hvað? jú, þá þarf ég að kúka. alltaf þegar ég er nýlögst í rúmið þá gerist hvað? jú, þá þarf ég að pissa. svo virðist allur taugatrekkingur fara beint í iðrin á mér og ég fæ illt í magann. einu sinni í mánuði fæ ég líka bumbu og bólur og þá fer sjálfsálitið alveg niður úr öllum hellum. mikið er ég eitthvað félagsmótuð.
líkamsstarfsemin hefur gríðarleg áhrif á sálartetrið og væs versa. eins og tildæmis áðan þegar ég komst að því að kaup á einbýlishúsinu jafngiltu því að smeygja stórri feitri skuldasnöru um hálsinn á mér og ég ákvað að leggja ekki útí slíkar raunir. eftir ákvörðunartöku og símtöl fékk ég svo heiftarlega í magann að ég held hreinlega að ég hafi svitnað köldu.
kannski eru þessi líkamlegu einkenni ventillinn fyrir fólk eins og mig sem er haldið krónískri stóískri ró. sumir tappa af með því að öskra og reiðast. aðrir tappa af í einrúmi inni á klósetti.
það er flókið að vera tilfinningaleg lífvera. nú efast ég um að ánamaðkar fái ræpu af stressi eða leggist í þunglyndi þegar fer að hausta. reyndar gruna ég þá um að vera suicidal vegna þeirrar áráttu að skríða upp á gangstéttir þegar bleytan leyfir og verða svo fyrir ofþurrki og fótgangendum og hjólum og bifreiðum og svo framvegis.
ég gef þeim þó hagnað efans (benefit of a doubt) og vona að þeir séu bara of vitlausir til að vita betur. hver veit nema ánamaðkar í sjálfsmorðshugleiðingum hugsi mér þegjandi þörfina þegar risastóra ég plokka þá upp með priki og skutla út í gras.
hver veit...

djöfull er ég að fá ógeð á hversdagsleikanum. helvítis fastir liðir eins og venjulega daglega reglulega alltaf alltaf eins og klukka. svo les ég fréttablaðið til að sjá hvað er í sjónvarpinu, eða réttara sagt til að vera alveg viss um að ég kunni dagskránna örugglega utanað. kaupa mjólk og brauð og drasl í bónus með jöfnu millibili og allir komnir í rúmið á réttum tíma svo að ég geti einbeitt mér að sjónvarpinu þar sem allir eiga svo ógeðslega merkileg líf. oj hvað það er kominn tími til að hrista upp í öllu draslinu. við fjölskyldan höfum svosem verið þekkt fyrir að hrista með jöfnu millibili, enda haldin stöðnunarfóbíu mikilli. ég vil bara ekki trúa því að lífið geti runnið í gegn í fyrsta gír án þess að maður taki eftir því eða noti tímann. ég er nú við það að ljúka tæplega 1/3 hluta þess (miðað við hvað ég ætla að verða rosalega gömul) og það veldur mér áhyggjum. má ekki sofna og sökkva upp að hálsi í sleni. ég vil gera eitthvað skemmtilegt og magnað sem hristir upp í hverjum degi þannig að enginn verði eins. þá get ég notað fréttablaðið sem hvíld frá hamaganginum frekar en sem skemmtiatriði í sleninu.
eða kannski er þetta bara svefnleysið ....
eða kannski er þetta bara öfund í garð ykkar þarna sem eruð í útlöndum því hversdagslífið í útlöndum hljómar alltaf meira spennandi...

ég á tveggja ára barn. tveggja ára börn eru svakalegur þjóðflokkur. það nýjasta er að hún vaknar uþb 15 sinnum á nóttu til að vesenast yfir því að bangsinn sé ekki á réttum stað, hún heimtar að komast í mitt rúm (sem hún fær ekki eins og staðan er), hún vill láta breyta sænginni og bara almennt rugl. við makinn höfum reynt að sofa þetta af okkur með eyrnatöppum en hún hefur dottið niður á tækni í raddbeitingu sem smýgur í gegnum hvaða eyrnatappa sem er og beina leið inn í merg og bein. það á ekki af okkur að ganga. svo vaknar maður drullupirraður og fúll og þreyttur og ringlaður og vill helst henda einhverjum út um gluggann. íbúðarskipan og fólksfjöldi heimilisins býður ekki uppá aðskilin herbergi eins og staðan er og því deilum við herbergi með nátttruflaranum. henni hefur tekist að valda þreytu með tilheyrandi taugatitringi, vondu skapi, baugum og drullumalli. ekki gott mál.
um klukkan 8, þegar við viljum helst fá að sofa áfram eftir hamagang næturinnar vaknar hún svo að fullu og þá hefst leikurinn á ný. piss og kúkur, svengd og djöfulgangur. hún í rosa góðu skapi og leikur á alls oddi þar sem hún potar legókubbum í augun á manni, danglar dúkkum út um allt og notar mig svo fyrir hest til að hossa sér á.
spurning hvort ekki væri hægt að setja barnarúmið í tjald úti í garði...?

í gær var stærsta fréttin mín um möguleg kaup á einbýlishúsi og var ég að vonum glöð með það (og er enn). en áður en deginum lauk fékk ég nýjar fréttir, alls ótengdar, sem mér þykja skyggja all verulega á einbýlishússhamingjuna.
það hvíslaði að mér lítill fugl að maður hefur sagt manni sem sagði konu sem sagði konu að heimilisástandið hjá mér væri allt í steik. til þess að útskýra nánar leyfi ég mér að taka fram að eins og sumir vita er maðurinn minn ljósmyndari og hann er líka útlendingur. einhverstaðar meðal kollega hans kom til umræðu að hann byði óvenjulega lág verð og eitthvað bla bla um hvort það væri nú viturlegt. útfrá umræðunni um útlenska ljósmyndarann með lágu verðin tók einhver innan hópsins sig til og upplýsti liðið um að það þyrfti nú svosem litlar áhyggjur að hafa af kauða, enda væri hann á leið úr landi fljótlega vegna þess að hann væri búinn að koma sér í svo mikil vandræði. vandræðin felast víst í því að hann er orðinn mjög óvinsæll eftir að hafa lamið konuna sína (mig) svo svakalega og oft að foreldrar mínir hefðu verið kallaðir til að skakka leikinn. og af þeim sökum er brjálaði konuberjarinn á leið úr landi.
ég get ómögulega ímyndað mér hvaðan svona saga kemur og hver hefur nægilega frjótt ímyndunarafl eða nógu mikið hatur á makanum mínum til að láta sér detta svona saga í hug og hefja dreifingu á henni. það er mér gersamlega algerlega og fullkomlega óskiljanlegt.
til að byrja með fékk ég hláturskast þegar ég heyrði þetta og fannst það svo fáránlegt og útúr öllum heilögum kúm að ég gat ekki annað en hlegið. svo síaðist alvarleikinn þó inn og ég varð sár.
mér er að því leyti sama að ég veit að það er enginn einasti fótur fyrir sögunni en það sem mér þykir þó sárast er það að við svona ásakanir verður til lítill og ljótur efi. ég finn þörf fyrir að réttlæta eitthvað sem er ekki til og finn að það er sama hvað ég segi...efinn er til staðar. hvað ef hún er svo kúguð að hún þorir ekki að segja neitt? hvað ef hún er bara að ljúga því að hún sé ekki lamin?
mannorð okkar hjónaleysu getur skaddast all svaðalega og það er ljótur leikur.
makinn minn fær á sig orð sem brjálæðingur og skíthæll og fólk sem við þekkjum og þekkjum ekki hugsar sitt óháð öllum yfirlýsingum sem við gætum gefið.
ég finn að ég er sár, reið og stressuð. einmitt þegar mér fannst lífið vera orðið of gott til að vera satt....þá var það svoleiðis eftir alltsaman.
tíminn drepur svosem niður kjaftasögurnar en litli ljóti efinn um að maðurinn minn lemji mig sundur og saman á bak við lokaðar dyr verður ábyggilega þrautseigari.
hverjum dettur svona lagað í hug?
það skal viðurkennast að makinn minn kemur úr upptrekktri menningu þar sem karlmenn leysa stundum deilumál með því að gefa hvor öðrum á snúðinn og hann hefur svosem gefið einstaka snúða hér áður fyrr, en skýrt skal tekið fram að þessháttar hefur aldrei komið fyrir nema þegar langt hefur verið farið útfyrir öll velsæmismörk í hegðun gagnvart honum. og er það hvort eð er algerlega ótengt, enda maðurinn sallarólegur að dunda sér við að stofna lítið fyrirtæki í tilraun til að losna við að vera uppvaskari eða fiskflakari og geta unnið við það sem hann hefur menntun til.

nema hvað. frímínúturnar eru búnar. best að setja upp kennarasvipinn og vona að enginn af nemendunum mínum hafi heyrt hvíslað að kennarinn þeirra sé lamin eins og harðfiskur þegar hún kemur heim úr vinnunni.

góða helgi.

nú er ég að fara með frumburðinn í tannréttingar og svo er ég að öllum líkindum að fara að eignast einbýlishús. hversu rík hljóma ég eiginlega? þetta er svosem hálfgert frauð því tannréttingarnar eru bara ódýrasta form af teygju til að mjaka kanínutönnunum aðeins afturábak og einbýlishúsið er engin villa á álftanesinu. en það er samt hús og verður vonandi mitt og þá á ég hús og garð og rifsberjarunna og rólu. þá vantar mig bara lítið bleikt grindverk og blómabala á tröppurnar. úff þetta er svo sætt. mér hlakkar svo til segir sá þágufallssjúki og ég tek undir það.

þegar ég var unglingsstúlka tíðkaðist að vera í bolum og peysum sem náðu niður í buxur og buxum sem náðu upp yfir nærbuxurnar. að þeirri tísku bý ég enn þann dag í dag þar sem ég er vön að vera amk í einni flík sem ég get girt ofaní eða utanyfir hina þannig að mér verði ekki kalt á millibilinu. svo hefur mér alltaf verið mjög illa við að nærbuxurnar mínar komi á einhvern hátt fram þegar ég er utan við veggi heimilisins.
þessi tíska hefur breyst og það mikið.
mér verður alltaf kalt þegar ég sé öll þessi millibil á þvælingi uppúr buxum sem rétt ná uppfyrir þríhyrninginn og niðurúr bolum sem varla hylja naflann. ekki truflar það mig síður þegar að vita í hvernig nærbuxum allir eru í kringum mig.
kann enginn að girða sig lengur?

bölvað hvað þær eru stuttar þessar frímínútur, ég næ hreinlega ekki að setjast niður í rólegheitum og blogga frá mér allt vit, frústrasjónir og ruglumbull. engin grið.
mikið er mikið meira gaman að kenna sumu fólki en öðru, en er það ekki bara eins og gengur skóþvengur? ojújú og sei sei.
og þá eru mínúturnar búnar.
sussumsvei.

mig langar á hjólaskauta

rém tsnnif namag ða afirks kabárutfa go akíl ða asel kabárutfa. ðikim anov gé ða rukky ikyþ ðaþ akíl namag.
ðaþ ref likimlieh anniv í ða areg atteþ ná sseþ ða aldnivs go aton ajrevhnie adlevðua ðiel. ne anovs re gé mudnuts frevhnie, mmaj go ajæj.
gim ragnal í ujglybatih í niðats riryf ðavlöb ðikor.
rænevh rumek igleh?

ramul nnigne á snie go munie aðimgulf lit adnaltú mes nnah lliv asælps á ultil gim?
únanah.

komin í betra skap í dag. það er gott.
einn var einn og hér var hinn hinn daginn fyrir daginn minn. dagurinn með magann og maginn um daginn allt í haginn. hringurinn um fingurinn var þvingaður á þinginu með þursabit á þöngulhaus.
gúmmulaði í súkkulaði sagði sá glaði með hraði en daði sagði ekki neitt enda var honum heitt eða ekki neitt. svo kom kona sem var að vona að svona yrði þetta ekki lengur enda enginn góður fengur ef frá er talinn lítill drengur sem enginn átti enda mátti ekki fara yfir strikið. pálína með prikið.
á íslandi er hvíslandi lækur sprækur en ekkert fjör. gjör þú svo vel að hanga heima með langa manga og horfa á sjónvarpið sem kostar meira en margir ostar en styrkir ekki bein og tennur. tvennur og þrennur, fínar þegar spila á kana og hana-nú.

best að fara að kenna eitthvað af viti

Jæja, hér kem ég úr örpásu. einhverra hluta vegna hefur ekki gefist tími til að krota blogg. en nema hvað... endurnærð er ég ekki en er þó tekin til við að skrá hugrenningar mínars eigins á ný.

mikið er erfitt að vera gaurinn sem reynir alltaf að halda öllum ánægðum, reynir að láta öllum líða vel og vill helst að allir séu vinir. það er heilmikil vinna og álag skal ég nú bara segja ykkur. og það besta er að fæstir fatta hvað það er mikið á sig leggjandi til að lífið renni tiltölulega mjúkt í gegn fyrir viðfangsefni þess sem er á kafi í að senda út jákvæðu bylgjurnar.
þessi gaur er sko ég. fékk netta bráðnun (melt-down) í gær og var í skít-drullu-prumpu vondu skapi. slíkt er mjög sjaldgæft hjá mér þó ekki sé meira sagt. rétt áður en ég tók til við að henda fjölskyldumeðlimum út um gluggann dreif ég mig í úlpu og skó og settist út í garð. þar varð ég ansi blaut á rassinum en lét mig hafa það enda ekki í skapi til að hafa húmor fyrir blautum derriere.
nema hvað, eftir stutta sjálfsanalísu fattaði ég að fyrir utan það að vera gersamlega ósofin eftir yfirgang síðburðarins á næturna, spennt og stressuð yfir því að standa mig í nýju vinnunni fyrir framan kröfuhörðu nemana sem vilja helst að ég troði efninu ofaní kokið á þeim svo þau þurfi bara að kyngja, pirruð yfir því að heimilið lítur alltaf út eins og eftir kjarnorkuárás á kvöldin eftir verkfallsbörnin sem ganga sjálfala, og meðvirk í áhyggjum yfir því hvort fyrirtæki makans muni nú ekki örugglega ganga vel.... já og svo þarf ég að muna að sjá um alla pappírsvinnu heimilisins, fjárhag og almennt utanumhald.
sennilega var ein lítil fýla alveg réttmæt.

kannski er eins gott að ég kann ekki að elda...