maría paría katívatívaría katívatí vingin tingin taría.
í gær var fjölskylduvænn sunnudagur. mín vaknaði í svaka stuði, pakkaði liðinu inn, náði í græjur í kjallarann til mor og far og brunaði svo með all liðið í ártúnsbrekkuna. þar lærði frumburðurinn að komast standandi niður smá halla á skíðum og ég þrusaðist upp og niður með síðburðinn á snjóþotu. fínt fjör og gott átak fyrir rassvöðvana allt þetta brekkuklifur.
svo fórum við í bónus (fjölskylduvænt mjög) og keyptum rjóma og allar græjur þar sem ég hafði í huga að baka pönnsur (aldrei þessu vant) og gera svaka kósí kaffitíma fyrir allt útitekna útivistarfólkið.
þegar við komum heim og pönnsudeigið var að verða tilbúið ákvað ég að skella nokkrum svona "pan au chocolat" í ofninn þar sem ég átti þau í frysti. nema hvað, þar sem ég er að hamast við að losa þessi frosnu brauð í sundur (með hníf) rann ég eitthvað til og bjó til vasa á þumalfingurinn minn, alveg neðst við rótina.
svo sá ég stjörnur í smá stund, greip dömubindi í lófann og brunaði upp á slysó. þar saumaði friðrik 5 spor í fingurinn og ég fékk öðruvísi umbúðir en dömubindið góða sem þó hafði sinnt sínu hlutverki af kostgæfni.
pönnukökurnar urðu engar í þetta skiptið en deigið er ennþá til heima.
mér er bara of illt í puttanum til að klára í bili.

ætli óhappavikan sé að verða búin?