ég er brjálæðislega fúl útí skítalabbana sem buðu hærra en ég í íbúðina sem mig langar í. hvaða endemis heimtufrekja og yfirgangur er þetta? aldrei má fólk vera í friði með sín fasteignaviðskipti án þess að aðrir fari að skipta sér af og langa í sömu íbúð. og það pakk á alltaf meiri pening en ég.
svo skil ég heldur ekki hvur djöfullinn gengur eiginlega á með 101 reykjavík en allar íbúðir sem koma á sölu og eru ekki skrilljón krónu dýrar eða algjört drasl sem þarf hreinlega að endurbyggja, eru seldar á 17 sekúndum eftir 35 tilboð. það er bara ekki hægt að standa í þessum andskota.
því hef ég ákveðið að bíða þangað til íbúðin finnur mig. hér með gerist ég örlagatrúar og geri einfaldlega ráð fyrir því að hún muni stökkva upp í hendurnar á mér þegar hún sjálf er tilbúin.
þá mun ég líka bara þurfa að borga fyrir hana það sem hún vill láta borga fyrir sig.

en jæja, nenni sosum ekki að velta mér lengur uppúr því í bili. tími ekki að eyða frímínútunum mínum í svona smámuni sem heimili eru.

nú er tjáningarkúrsinum að ljúka. síðasti tíminn er í dag. næst fer ég að kenna félagsfræði. ég er að reyna að sortera úr kennslubókinni það sem ég vil leggja mesta áherslu á. uppástungur?
ég hef hugsað mér að geyma íslenska vinnumarkaðinn, stéttarfélögin og það þangað til í lífsleikninni til að eiga til góða smá tíma í félagsfræðina.
eftir að einn 18 ára kom til mín í gær og tjáði mér að asíubúar á íslandi væru upp til hópa fífl sem nenna ekki að læra tungumálið, taka af okkur djobbin, hanga alltaf saman í klíkum og eru yfirleitt vopnaðir í þeim tilgangi að ráðast tíu saman á einn varnarlausan íslenskan ungling sá ég í hendi mér að ansi mikill tími muni fara í fordóma og að uppræta svona skítalabbahugmyndir.

vúff... mikið starf fyrir höndum, en það skal takast. ég lofa ykkur hér með að sleppa þessu liði ekki aftur út í samfélagið fyrr en það kveður við annan tón.